Sprookje

De Raad van Dieren kwam er niet uit.

Al jarenlang kwamen ze bij elkaar in het Verenigde Woud. Onophoudelijk stonden dezelfde zaken op de agenda. Waarover het dan ging? Verdeling van het voer, stukken grond, water.

Er braken met regelmaat gevechten uit tussen verschillende dierenlanden. Dan kwam de Raad weer bij elkaar om te praten over mogelijke oplossingen.

Vaak stuurde men een derde leger. Dat kreeg de opdracht tussen de partijen in te gaan staan. Even leek het te helpen, spoedig daarna brak er echter weer oorlog uit.

Op een dag kreeg de secretaris van de Raad een brief. Die was afkomstig van Emorat de uil. Namens zijn land – Ideeënrijk – vroeg zij toelating tot de Raad van Dieren.

Men nam ruim de tijd om na te denken over het verzoek. Immers, het Ideeënrijk had geen tastbare zaken te bieden. Na lang vergaderen besloten de leden van de Raad dit land toe te laten als voorlopig lid.

Bij haar eerste toespraak in de Raad betoogde Emorat dat er mogelijk een oplossing was voor de terugkerende geschillen. ‘Steeds weer’, zo zei Emorat, ‘wordt de vrede gesloten’. En dat leek haar de minst goede aanpak. Zij opperde in het vervolg de oorlog te sluiten en de vrede te openen.

Het idee bracht de Raad in verwarring. Hadden zij het dan altijd verkeerd aangepakt? Kon dat met al hun ervaring het geval zijn?

Uiteindelijk besloten ze de proef op de som te nemen. Bij het eerstvolgende conflict stuurden ze geen derde leger. Ook gaven ze de legers van de beide partijen opdracht voor de nieuwe aanpak te kiezen.

Het experiment bleek een succes. Het openen van de vrede bleek in de praktijk te leiden tot het sluiten van de oorlogen.

Vuistregel